Μια ταινία που το χιούμορ της ξεζουμίζεται από βλάχικες προφορές (υπερβολικά επιτηδευμένες) και από στερεότυπα του στρατού (πρέπει πάντα να υπάρχει ένας gay εκεί μέσα). Προσωπικά γέλασα μόνο με μια ατάκα που είχε αναφορά το LOST. Όλα τα υπόλοιπα "αστεία" ήταν επιπέδου γ διαλογής. Δε θα σχολιάσω το τέλος με την Φουρέιρα, γιατί μου έρχονται αναλαμπές στο μυαλό και θα σπάσω τον υπολογιστή. Κρίμα και πάλι κρίμα που δίνουμε τροφή να συνεχίζονται τέτοιες παραγωγές από την Ελλάδα και αφήνουμε σκηνοθέτες ταλεντάρες να στρέφονται στο εξωτερικό με ξένο casting.... Αναφέρομαι στον Γιώργο Λάνθιμο που διαπρέπει με τις 3 τελευταίες του ταινίες.